Ja, ik heb een nieuw bankstel nodig en ik dacht, kom laat ik maar eens gezellig gaan winkelen dacht ik. Het was zo’n druilerig herfstdag, u weet wel, zo’n dag met grijze luchten, dan weer regen, dan weer even droog. En dan ga je de hele dag in de weer, winkel in, winkel uit, u weet wel. Afijn, wat ik zeg, auto in, auto uit, want die winkels liggen niet naast elkaar. En dan, na een paar uur heb je veel bankstellen gezien, maar je weet gewoon welke je moet nemen, weet u wel.
Zie je het voor je, half verregent, doodop en geen resultaat! Geen nieuw bankstel, maar wel een vermogen aan parkeergeld kwijt. Afijn, u begrijpt het wel, het was al bijna zes uur, de winkels gingen al dicht en ik had echt helemaal geen zin meer om nou ook nog eens te gaan koken thuis. Dus zeg ik tegen mezelf: “Jan, zeg ik, maak je nou niet langer druk. Morgen een nieuwe dag, vandaag ga je maar eens lekker uit eten. Dan zien we vanavond wel verder.”
Afijn, zogezegd, zo gedaan, auto naar huis gebracht en een leuk restaurant opgezocht bij mij in de buurt. “Restaurant Bar Gezellig” stond er met grote verlichte letters boven de deur. Ik naar binnen, het leek me wel wat.
Versbereide gevarieerde kleine gerechtjes
“Goeienavond mijnheer”, zei de vriendelijke serveerster. “Mag ik u helpen, wilt u misschien aan onze Grote Tafel zitten?” Ze bracht me naar een grote ronde tafel, u weet wel, zo’n soort stamtafel waar veel mensen kunnen zitten. Ik schoof aan en bestelde een biertje. “Wij serveren kleine gerechtjes, mijnheer. Geen grote porties, maar juist een ruime keus uit versbereide gevarieerde kleine gerechtjes. Kijk even in het menuboek, dan kom ik zo bij u terug” en weg was ze.
Ik keek eerst eens even rustig in de rondte. Overal tafeltjes met gezellig pratende gasten. Op de tafels stonden allerlei schaaltjes met smakelijk uitziende gerechtjes. Naast mij kwam een flinke grote man zitten met een grote zwarte wilde baard, u weet wel, zo’n baard van een week of twee. Hij droeg een soort ouwe schipper pet, u weet wel, een beetje oud en een beetje vaal. “Bent u schipper?”, vroeg ik, op zijn pet wijzend. “Nee”, lachte hij, “die pet is van mijn vader geweest, die was kapitein op een stoomsleper, ik zit zelf in de containerhandel”.
Variatie is zo aantrekkelijk
Ik nam een slokje bier en keek eens in de menukaart. Ik heet Karel, zei de man”. “Ik ben Jan”, zei ik. “Kom je hier vaker”, vroeg ik aan Karel. “Een jaar of vier, vijf, inmiddels” zei Karel, nippend aan zijn jonge borrel. “Ze hebben hier niet van die grote schotels, ze hebben van die bordjes met kleine porties. Je kan kiezen wat je wil en je kan bestellen wat je wil, maar je eet altijd precies genoeg en altijd zijn de bordjes leeg. En bovendien: het is allemaal lekker geprijsd”.
“Niet dat ik niet veel kan eten”, voegde hij eraan toe, “ik heb heus wel een goeie eetlust, maar de variatie is zo aantrekkelijk: een beetje van dit en een beetje van dat, dat bevalt deze jongen wel”.
“Heeft u uw keuze kunnen maken”, zei de inmiddels weer teruggekomen serveerster. “Nou, weet u”, zei ik ietwat verrast door haar terugkomst, “er staan zoveel leuke dingen op de kaart, ik kan geen keuze maken. Kan de keuken mij niet verrassen met iets lekkers?”, vroeg ik. ”Geen probleem, dat doen we heel vaak, dat vinden de mensen leuk. We beginnen met twee gerechtjes en kijken daarna wel verder”, antwoordde ze veelbelovend. Ze nam het menuboek van mij over en liep naar de keuken om mijn “bestelling” door te geven.
Kan niet veel eten
“Ja”, zei Karel, “dat gaat helemaal goed komen, laat dàt maar aan de chef over, dan gaat Ome Jan straks tevreden de deur uit”, zei hij alsof hij aandelen in de zaak had. “Dat is toch wel de toekomst”, vervolgde hij. “Een verrassingsdiner met veel variatie, goed voor grote eters en harde werkers zoals ik, maar ook fijn voor ouderen die sowieso al minder eten dan gemiddeld. En wat denk je van Herman, die daar op de hoek zit? Die heeft iets aan zijn maag en die kan gewoon niet veel eten, dus wat doet ‘ie? Hij komt heel vaak hier eten, dat vindt ‘ie prettig. Daarom wordt het hier ook steeds drukker, je ziet het gewoon gebeuren.
Ik heb die avond heel lekker en gezellig gegeten. En Karel? Die zie ik de volgende keer weer, had hij beloofd. Thuisgekomen was ik blij dat ik geen bankstel had kunnen kopen: “Dat doe je maar een andere keer, dit was echt een mooie avond geweest, Jan, zo eentje waar je wat aan hebt, weet je wel”, zei ik tegen mezelf.
Over Willem
Willem de Jong is samen met zijn vrouw Anja Woordmeijer eigenaar van Restaurant Het Smaakhuis in Moordrecht. Willem en Anja spelen ook in op de groeiende vraag naar kleinere porties. ,,Het gemiddelde standaard driegangenmenu is niet meer van deze tijd. We serveren vaak kleine gerechten aan bijvoorbeeld senioren, dat zijn meestal niet zulke grote eters. Naast tevreden klanten hebben we door deze opzet ook nog eens minder afval. Wij zijn blij met het platform KleinePorties, want op deze manier weten kleine eters waar ze terecht kunnen.’’